Opublikowane w

Muzyka i seks

Muzyka łagodzi obyczaje, tak mówią. Seks też łagodzi obyczaje, dlaczego tego nie połączyć? Wykorzystałem ostatnio moment w poczekalni u dentysty i szybko przejrzałem „babskie pisemko” sprzed kilku miesięcy. O przepraszam, przymiotnik „babskie” mógł sugerować komuś, że to pismo dla bab. A jak wiadomo, baba to ta około pięćdziesiątki z włosami na plecach, niewykształcona, mieszkająca na wschodzie i głosująca na PIS. Nie, ja rzuciłem okiem na pismo dla kobiet, młodych, ładnych, seksownych, wykształconych, z dużych ośrodków miejskich.

Zainteresował mnie artykuł o muzyce w sypialni. Autorka, też wykształcona, wyzwolona i jeszcze do tego mająca możliwość podzielić się swoimi przemyśleniami zaproponowała kilka utworów do sypialni, nie będę się rozpisywał ani polemizował, dla zainteresowanych podaje trzy przykładowe linki poniżej

https://www.youtube.com/watch?v=VMNaO9jcd0Q

https://www.youtube.com/watch?v=JdPV4yO7LKQ

https://www.youtube.com/watch?v=Epgo8ixX6Wo

Czytając porady mądrej pani przypomniałem sobie dwie inne piosenki.

Pokój w akademiku, młody mężczyzna (to ja) i młoda kobieta, (to ona). Po kilku miłych słowach, zalążku flirtu i wspólnej kawie nadeszła pora na prawdziwą randkę. Na trzecią randkę. Według amerykańskiego systemu towarzyskiego to TA randka na której no, hmmm, sami wiecie. Wszystko było zorganizowane w najdrobniejszych szczegółach. Pokój w akademiku tylko dla nas, zmysłowo – romantyczne oświetlenie, którego źródłem była nocna lampka i światło bijące z laptopa, butelka wina i dwie młode osóbki, lekko podenerwowane, bo każde z nich wyczuwało atmosferę nadciągającego seksu.  Były śmieszne opowiastki z dzieciństwa, było zahaczenie o plany na przyszłość, a wszystko to okraszone było intensywnym kontaktem wzrokowym. Nie wiadomo skąd na romantycznej składance, która sączyła się z głośników usłyszałem kawałek Liroya: LINk

Nie tylko ja to usłyszałem, moja towarzyszka również…Kiedy raper (a później polityk) coraz głośniej informował słuchaczy, że „czegoś mu się chce”, taktownie nieco głośniej kończyłem opowieść. E. również nieco głośniej zaczęła się komunikować. Ze wszystkich sił staraliśmy się zignorować dźwięki z głośników. W końcu nie wytrzymaliśmy. Na chwilę oboje zamilkliśmy, po czym wybuchnęliśmy śmiechem.

To nie była „TA” randka, TĄ była następna, ale ta pozostała w moich wspomnieniach.

Nie pamiętam czego było więcej, ludzi przy stole, czy butelek po piwach, które stojąc na każdym możliwym meblu tworzyły niezapomniany cud designu. Mijały godziny, w końcu zostało nas czworo. Ja, Kapitan Planeta, Aleks i Judyta. Piwo otworzyło w  nas nowe horyzonty. Śmiech wymieszany z mądrościami życiowymi, głoszonymi przez pijanych młokosów,  tworzył mieszankę która niemal wprowadzała w trans. Nie było nic poza chwilą obecną, atmosfera, której nie da się zdefiniować, można ją tylko poczuć, a poczuć mogą ją tylko ludzie młodzi. W końcu nadszedł czas koncertu życzeń. Każdy mówił literę z alfabetu, a Kapitan Planeta puszczał utwór o tytule lub wykonawcy, którego nazwa rozpoczynała się od wypowiedzianej litery. Kapitan Planeta, którego wzrok był coraz bardziej mętny puścił kawałek, który już wcześniej przewijał się na baletach. Z głośnika zaczęły wybrzmiewać rytmiczne uderzenia. Kapitan w takt poruszał głową, do ruchów głową doszły niezgrabne ruchy biodrami, wypity alkohol zaczął być widoczny na jego twarzy.

– Dobry bit do ruchania – Kapitan ze skupieniem na twarzy wykonywał osobliwe ruchy na krześle – I teraz ruchasz.

Popatrzyliśmy z Judytą i Aleksem po sobie, późnej na Kapitana. W pokoju rozległ się gromki śmiech.

– Co ty odpierdalasz? – Oczy Judyty łzawiły ze śmiechu.

– I te psychodeliczne cymbałki – Kapitan wciąż był zaaferowany własnym odkryciem.

Dopiliśmy alkohol i poszliśmy spać.

Kilka dni później znowu mała bibka.

– Puść piosenkę do ruchania – Judyta ze śmiechem zwróciła się do Kapitana. W głośnikach znowu rozbrzmiały rytmiczne uderzenia i niemiecko brzmiące frazy. Piosenka weszła w skład repertuaru. Wśród znajomych zyskała miano „piosenki do ruchania”. Z czasem wersje się zmieniały. Jedni twierdzili, że ja bzykam przy tej nucie, inni, że Misza albo Kapitan lubią w tle psychodeliczne cymbałki. Po latach usłyszałem opinię, że każdy z naszej paczki lubił seks przy tej muzyce.

Jak było naprawdę, to pozostało tajemnicą naszej paczki.

Dla ciekawskich

Opublikowane w

Jak to się wszystko zaczęło cz. IV

Minęły miesiące.

Wakacje spędziłem na ogórkach. Początki wielkiego exodusu naszych. Szlaki jeszcze nie przetarte, robota nie pewna. Przez blisko dwa miesiące dosyć ciężko tyrałem. Każdy ból w stawach, każdy odruch przypominający torsję, kiedy rano opuszczałem swój barak, miał cel – duży kamper. Biały, idealny na podróż po Europie. Podróż miała być za rok. Po maturze. Wiedziałem, że nie dam rady sam sfinansować tej podróży, dlatego zawarłem pakt z rodzicami. Jeśli zdam maturę i dostanę się na studia, dołożą. I dobrze, ale część środków musiałem zebrać sam, stąd wyjazd. Klasyczny schemat: kolega kolegi, który ma brata, któremu załatwił wujek. Ostatecznie znalazłem się w kraju, którego nazwy nie wymienię, wśród hołoty, która bardziej pasowałaby na piracki statek, niż na prace sezonowe. Kiedy wróciłem do domu z ułamkiem kwoty, jaką pierwotnie miałem przywieść, byłem i tak zadowolony. Zakupy, imprezy zaowocowały  zapomnieniem o kamperze.

Kiedy wracałem od znajomego, w głowie pojawiła się myśl. Na skrzyżowaniu, zamiast przejechać prosto skręciłem na pas dla skręcających w lewo. Skręciłem i ruszyłem za miasto. Była pierwsza po południu. Szanse na to, że magiczny domek na przedmieściach będzie otwarty wynosiły naprawdę niewiele. A jednak postanowiłem spróbować. Nie przeszkadzało mi to, że jest dzień i pora taka, że wielu znajomych może przejeżdżać. Sierpniowe słońce dodawało energii i śmiałości. Zaparkowałem za tujami rosnącymi przy ogrodzeniu. Wysiadłem i energicznym krokiem zmierzyłem wprost do drewnianych drzwi. Po raz pierwszy byłem tu za dnia. Dzienne światło obnażało niechlujne wykończenia. Zdrapana farba na framudze dopominała się pędzla. Przycisnąłem nieco poszarzały symbol dzwonka. Raz, policzyłem do pięciu i kolejny raz. Obiecałem sobie, że postoję tylko trzy minuty i odjadę. Nie musiałem czekać trzech minut. Po dwóch drzwi otworzyły się.

– Dzień dobry, zapraszam.

Ta sama kobieta, ten sam uśmiech i ten sam lokal. Ależ on inaczej wyglądał. Nigdy nie byłem w knajpie po zamknięciu. Zasłonięte okna i jedyne światło to otwarte drzwi i szpary w żaluzjach. Całe pomieszczenie z barem i stolikami wyglądało na uśpione. Na schodach zobaczyłem blondynkę, moją debiutantkę. Od razu podszedłem do niej.

– To może pani?

– O, szybki wybór. – Gospodyni, która  otworzyła była wyraźnie rozbawiona moim zdecydowanym podejściem.

Uśmiech blondi nie zmienił się od ostatniego spotkania. Właściwie nic się w niej nie zmieniło. Znałem scenariusz. Prysznic, wejście do pokoju. Byliśmy w pokoju, gdzie obsługiwała mnie szczuła, jasna szatynka. Kiedy oboje położyliśmy na łóżku….Szybki to był zryw. Klasycznie wszedłem w nią. Kilka ruchów, może dwie minuty, a może jedna. Zalała mnie fala rozkoszy. Wyskoczyłem opłukać się tam gdzie trzeba, kiedy usłyszałem z sąsiedniego pokoju, gdzie poszła sprawczyni mojej eksplozji?

-Ty golasie! To już??

Niedowierzanie w głosie, było tak ironiczne i pełne chichotu, że dziś poczułbym się odrobinę zakłopotany. Wróciliśmy do pokoju, chwilowa rozmowa i od nowa. Kolejna runda była już tak jak należy. Kiedy wyszedłem za drzwi magicznego domku, ja nie szedłem, ja unosiłem się pięć centymetrów nad podłożem. Niczym bańka mydlana. Nigdy czegoś takiego nie doświadczyłem. Po drodze pojechałem do szkoły językowej zapytać o kurs. To na tym kursie poznałem moją wielką licealną miłość, tak przynajmniej wtedy to widziałem. Może nawet dziś tak to widzę.

 Tak się zaczął pokrętny piruet –  burdelowo pchało mnie w rozpostarte ramiona romantycznych miłości, każda z tych miłości wygnała mnie z powrotem do krainy zwanej burdelowo. Tak widocznie miało być.

Takie były tego wszystkiego początki. �������(94��P

Opublikowane w

Jak to się wszystko zaczęło część III

– Życzy pan sobie towarzystwo pani?

Kilka dni później.

 Wieczór, ten sam lokal. Zabawne, zachłyśnięcie nowymi doznaniami wystarczyło mi zaledwie na kilka dni. A może to nie było zachłyśnięcie, a jedynie skosztowanie czegoś nowego. Tak, epizod sprzed kilku dni to było skosztowanie, które zaostrzyło apetyt. Ten wieczór też miał być wieczorem kosztowania. Czasy kompulsywnego obżarstwa miały dopiero nadejść.

Scenariusz był identyczny. Dwie ostatnie godziny lekcyjne spędziłem przed maszyną z wirującymi owocami. I znowu wygrałem. Nieco mniej, ale wciąż sporo na kieszeń licealisty. To było po południu. Wieczorem upajałem się atmosferą nowoodkrytego lokaliku. O towarzystwo pań zapytał ochroniarz. Jego ton głosu był spokojny, niczym kelner pytający o przystawkę. Wysoki blondyn w szarej bluzie i niebieskich jeansach. Krótko ostrzyżony o twarzy bez wyrazu. Zrozumiałem, że to nie ja miałem się go bać. Ja miałem czuć się tu bezpiecznie dzięki niemu. Ja oraz dziewczyny. Bać się mieli ci, którzy chcieliby rozrabiać.

Potwierdziłem i skinąłem nieznacznie w stronę baru. Bramkarz pokiwał głową i podszedł do baru. Szczupła dziewczyna, obejrzała się w moją stronę. Nie mogłem stwierdzić, jakie miała spojrzenie, fioletowe okulary skutecznie to uniemożliwiły. Jednak z jej postawy wywnioskowałem, że jest nieco wyniosła, śmiała. Czyli była moim przeciwieństwem. I znowu jakoś dziwnie, niczym szal owinęło mnie skrępowanie. Podeszła do stolika i usiadła. Zamieniliśmy kilka zdań. Nauczony poprzednią wizytą nie szarżowałem ze swoim szarmanckim podejściem i nie proponowałem nic do picia. Zapytałem o górę (również nieśmiało). Wszystko bez problemu. Cena ta sama. Jedna trzecia dla dziewczyny, dwie trzecie dla lokalu. Znowu znalazłem się na górze. W innym pokoju. Ten cały sprawiał wrażenie przyciemnionego w kolorach niebieskim i fioletowym. Na ścianie, ponad łóżkiem wisiało olbrzymie prostokątne lustro. Stojąc w samych gatkach, czekając na moją divę rozglądałem się po pokoju. Zastanawiało mnie, czy to lustro weneckie, jak na filmach. Dużo było tych niepokojących elementów, ale jakoś pasowało mi to wszystko do tej układanki.

Weszła owinięta w ręcznik. Kiedy go odrzuciła, zobaczyłem smukłe opalone ciało. Szczupłe uda, lekko sterczące niewielkie piersi, płaski brzuch. Tak, była atrakcyjna. Kiedy znaleźliśmy się na łóżku, jej delikatne ręce, umiejętnie pieściły moje ciało. Spokojnie błądziłem po jej ciele. Co ciekawe, nie zdjęła okularów. Zapytałem dlaczego.

– Okulary muszą zostać. – Powiedziała z uśmiechem, ale stanowczo.

Leżała na plecach, rozsunęła nogi. Wszedłem w nią klasycznie. Moje ruchy były chaotyczne. Tak, jakbym chciał tym jednym zbliżeniem osiągnąć i zakosztować wszystkiego. Po kilku, a może kilkunastu minutach szarżowania w szczupłej dziewczynie i jednoczesnym obłapianiu jej ciała. Zatrzymałem się. Co teraz? Musiałem przyznać, że jednostajne ruchy nieco mnie znudziły. I to jest cały ten seks? – Pomyślałem zdezorientowany. Jak większość nastolatków, seks od losu dostawałem sporadycznie i trzeba było każdą okazję skwapliwie wykorzystywać. Dzięki wygranej i dowadze przekroczenia pewnych drzwi, mogłem sięgnąć po delicje nieco częściej. Ale nie przewidziałem, że po kilkunastu minutach mnie znudzi. Klęknąłem obok divy. Zapytałem, czy możemy spróbować od tyłu. Bez oporu się zgodziła. Odwróciła się, i znajdując w pozycji „na pieska” zaprezentowała szczupłą pupę. Umiejscowiłem się za nią, przystępując do szturmu. Jednak nie mogłem wejść. Najzwyczajniej w świecie nie mogłem znaleźć wejścia. Dźgając ją penisem w pośladki i okolice krocza, nieporadnie szukałem drogi do spełnienia. Nie wiedziałem, jak się zachować. Po raz pierwszy w życiu chciałem spróbować tej pozycji i jakoś nie wychodziło. Dziewczyna, która cierpliwie eksponowała dupę, chciała mi pomóc, sięgając ręką po mój organ. Jakoś operując niczym drążkiem  samolocie umiejscowiła mnie w sobie. Niewygodnie i jakoś dziwnie. Z rozczarowaniem uznałem, że pozycja od tyłu jest za trudna. Cały spektakl zakończyliśmy leżąc obok siebie, szczupła prostytutka kończyła swe dzieło dłonią. Zakończyła. Kiedy ubierałem się padło pytanie.

– Dlaczego taki chłopak jak ty przychodzi do agencji? Nie masz dziewczyny? Spokojnie mógłbyś sobie znaleźć.

Nie pamiętam, co odpowiedziałem. Pewnie nic mądrego. Do dziś nie umiałbym dobrać słów, które stworzyłyby sensowną odpowiedź. Nie chodzi o brak seksu, czy towarzystwa kobiet. Nie chodzi o lekarstwo na samotność ani dowartościowanie się.

 Kiedyś rozmawiałem ze znajomym pijakiem, który poprosił mnie o złotówkę. Kiedy dałem mu złotówkę, wyjął plik banknotów. Pożyczenie monety było czymś innym, niż mogło się wydawać. Znajomy tłumacząc mi to, skwitował: „bo to nie o to chodzi”. Za tym wyrażeniem kryło się to wszystko, czego nie umiał wyrazić. Zrozumiałem go.

Miałem podobnie, ale w innej dziedzinie. Pewnie dziś odpowiedziałbym na tak zadane przez nagą, szczupłą divę pytanie odpowiedziałbym: „to nie o to chodzi”. Nie sądzę, aby ktokolwiek mógł zdefiniować o co chodzi, skoro nie o „to”, ale na tym właśnie polega hipnotyczny mrok zakazanych przez społeczeństwo, dobry obyczaj, kościół i wszystkich strażników moralności uciech. Nie tylko, chodzi o mrok w nas samych, o tę część, którą najchętniej schowalibyśmy przed sobą. Nie wielu ma odwagę przyjrzeć się jej, a jeszcze mniej osób odważy się wyciągnąć ją na światło dzienne. Chodzi o coś zupełnie innego. Jakiekolwiek podacie powody, jakichkolwiek będziecie dopatrywać się przyczyn, tego, że ktoś tkwi w niezdefiniowanej rzeczywistości, jakie byście nie zalecali recepty na uleczenie ducha, zawsze padnie jedna odpowiedź. T o   n i e   o    t o   c h o d z i. To prawda, nie o to chodzi. Myślę, że tamta dziewczyna, o ile jeszcze pracuje w tym biznesie, nie zadała by takiego pytania. Ona też z pewnością zrozumiała, że nie o to chodzi. Spokojnie jechałem samochodem, powoli zbliżając się do świateł. Ja sam chyba jeszcze wtedy nie zdawałem sobie sprawy z tego, że taki równoległy, choć niewidoczny świat istnieje. Co ciekawe, powiedziałem sobie wtedy za kierownicą, że więcej tam nie pójdę. Zaspokoiłem ciekawość. Wystarczy. Nie poszedłem tam więcej. Za resztę gotówki kupiłem jakieś książki. Przez jeden wieczór byłem jak panisko w pubie, gdzie cała moja brygada piła za moje. Mijały tygodnie i miesiące. Domek ze spadzistym dachem za miastem pozostał w tylko w moich myślach.

Opublikowane w

Jak to się wszystko zaczęło cz. II

Niczym po nitce przeznaczenia ruszam przed siebie. Tak jakby wszystko było zaplanowane. Tak będzie, bo tak musi być. Pewnie wyjeżdżam na główne skrzyżowanie, później kolejne i kolejne. Wyjeżdżam z miasta. Kilkadziesiąt metrów za miastem, przy drodze stoją domy. To właśnie tu, wśród nich, nad furtką wisi napis: „erotic dance”. Kiedy do zjazdu pozostało kilka metrów zwalniam. Pozwalam aby samochód jadący za mną wyprzedził mnie. Jadący z naprzeciwka również szybko przejechał. Przez chwilę zostaję sam w mroku na drodze. Kierunkowskaz, i już jestem na posesji. Parkuję pod tujami, żeby nikt nie zobaczył samochodu. Nie wiem skąd ta obawa, przecież jest ciemno. W końcu to jesień. Na podwórku stoi taksówka. Spokojnie podchodzę do trzech betonowych stopni. Jestem zaciekawiony i lekko spięty, ale co dziwne – nie zdenerwowany. Jakaś dziwna siła pcha mnie do przodu. Krok za krokiem. Białe drzwi ze szklanym, wąskim prostokątem na środku. Jak w domu na amerykańskim przedmieściu. Przyciskam dzwonek. Słyszę zza drzwi klasyczne „dzyyyyyń”. Drzwi otwierają się, pojawia się w nich kobieta. Ciemnowłosa, wtedy wyglądała na kobietę w okolicy trzydziestki, ale mogłem źle ocenić.

– Dobry wieczór. – Grzecznie wymawiam słowa powitania. Nie jestem onieśmielony, raczej bardzo, ale to bardzo zaciekawiony.

– Dobry wieczór – ładny, wręcz czarujący uśmiech. – Zapraszam.

Wchodzę, przy wejściu mijam faceta, który wychodzi. Pewnie to na niego czeka taksówka. Rzucamy sobie przelotne spojrzenia. Chyba dostrzegam delikatne zdziwienie. Dopiero po wielu latach dotarło do mnie, że miałem osiemnaście lat i z pewnością wyróżniałem się wśród ludzi odwiedzających tego typu lokale. W pomieszczeniu na dole stoją stoliki, jak w knajpce albo kawiarni. Okrągłe, przy każdym po trzy krzesła. Na piętro prowadzą dosyć strome schody. Prostopadle do schodów bar. Za barem półki z napojami. Na ścianach frywolne, śmieszne freski, rodem ze sklepu, ze śmiesznymi rzeczami. Siadam przy stoliku. Przy barze siedzi trzy kobiety. Szczuplutka blond-szatynka, w okularach, których szkła mają leciutko fioletowy odcień. Nie wiem, jak to zauważyłem w dosyć ciemnym pomieszczeniu. Nieco tęższa londynka z pokaźnym biustem. I Ciemno ruda, a może wręcz kasztanowowłosa, najstarsza. Kobieta, która mnie witała, stoi za barem. Wszystkie patrzą na mnie. Z boku, na krześle siedzi łysol, kawał chłopa. Nie za bardzo wiem, co i jak, ale skoro jestem w lokalu, to podchodzę do baru, zamawiam colę. Cena pięciokrotnie większa niż moim ulubionym pubie. Siadam przy stoliku i powoli sączę. Śmieszna sytuacja. Zakładam, że wiem, gdzie jestem i teoretycznie wiem co powinienem zrobić. Jednocześnie wcale nie jestem taki pewien. Kobiety przy barze rozmawiają cicho, czuję, że chyba o mnie. Sporadycznie któraś na mnie zerka. W końcu, najstarsza odchodzi na górę. Szczupła blond zagaduje do łysola na krzesełku. Przy barze została biuściasta blondi. Następuje chwila z gatunku „teraz albo nigdy.” Podchodzę do baru.

– Mogę pani postawić drinka?

– Jasne. – Uśmiecha się. Może nie tak pięknie jak barmanka, ale też ładnie.

Moja rozmówczyni życzy sobie rum z colą. Zamawiam. Cena jest, fiu, fiu, ale dziś nie robi na mnie większego wrażenia. Siadamy przy stoliku. Wszystko jest zwyczajne. Rozmawiamy. Nie pamiętam szczegółów rozmowy. Nikt nigdy nie napisał przewodnika po burdelach, ani tym bardziej poradnika dotyczącego etykiety w takich przybytkach. Rozmawiałem z biuściastą blondi i zastanawiałem się, jak skierować rozmowę na bardziej mnie interesujące tematy. A może to zwykły lokal i ta kobieta jest po prostu gościem, jak ja – przeszło mi przez myśl. Zagrałem w otwarte karty.

– Jestem po raz pierwszy w takim lokalu. – Powiedziałem to bez skrępowania. Po prostu.

– I jak wrażenia. – Uśmiech blondynki z zalotnego zmienia się w zalotno opiekuńczy.

– Sympatycznie. – Nie wiem skąd taki przymiotnik. Po prostu nauczyłem się, że załatwia on wiele spraw.

Rozmowa pewnie trwałaby jeszcze długo i brnęłaby w jakimś niesprecyzowanym kierunku. Dzięki temu, że wyznałem prawdę o mojej pierwszej wizycie, sprawy przybrały nieco szybszy obrót. Profesjonalistka zorientowała się, że rozmawia ze świeżakiem i przeszła do sedna.

– Chcesz może iść na górę?

– A ile to kosztuje?

Padła kwota, spodziewałem się takowej. Szybko moja rozmówczyni wyjaśniła, że dwie trzecie „do baru”, czyli, jak się domyśliłem dla lokalu, a jedna trzecia dla niej.

– Dobrze. – Odpowiedziałem i sięgnąłem ręką do kieszeni.

– To chodź.

Uśmiechnięta blondynka gestem głowy wskazała bar i schody obok. Pieniądze dałem miłej kobiecie za barem. Otaczały mnie same uśmiechnięte twarze. Poszliśmy na górę. Górę stanowił mały korytarzyk i trzy albo cztery pokoje, do tego łazienka. Wszystko przyciemnione, nastrojowe.

– Chcesz skorzystać z łazienki?

Pokręciłem głową. Dziwne, ale jakoś nie miałem zaufania do tego lokalu i wizja siebie pod prysznicem. Nagiego, bezbronnego, napawała mnie pewną obawą. Było to śmieszne, bo przecież szedłem uprawiać seks z kobietą, a to czynność, podczas której byłem o wiele bardziej bezbronny. No, ale wtedy logika jako taka ustąpiła miejsca logice mojej, pokrętnej. Kiedy podeszliśmy na sam koniec korytarza, moja gospodyni otworzyła drzwi i pstryknęła włącznik. Pokój był średniej wielkości, z biurkiem, dwoma półkami i dużym łóżkiem.

-Poczekaj. Odświeżę się i zaraz wracam.

Zostałem sam w pokoju. Nie bardzo wiedziałem, co mam robić. Stałem w rozpiętej kurtce i patrzyłem w małe prostokątne okienko. Po dosyć krótkiej chwili weszła blondynka, owinięta ręcznikiem. Na jej twarzy widać było pozostałości po uśmiechu, ale coś ledwo zauważalnie uległo zmianie. Pojawił się profesjonalizm, rutyna.

– Rozbierz się. – Uśmiech miał mnie ośmielić. Wciąż sympatyczny, jednak mógłbym przysiąc, że „rozbierz się” było niczym „co podać” w dowolnym barze.

Powoli ściągam kurtkę, bluzę i tak dalej. Blondyneczka ściąga koc z łóżka, zostaje tylko fioletowe prześcieradło. Kiedy zostaje w slipach dociera do mnie, że jestem w burdelu. Zaczynam czuć lekkie oszołomienie. W głowie przepływa coraz więcej myśli. Co ciekawe, w natłoku myśli, nie pojawia się myśl: ubieraj się i uciekaj czym prędzej”. Nie, taka myśl nigdy nie przyszła mi do głowy. Ściągnąłem majtki. Blondynka zrzuciła ręcznik. Zacząłem pochłaniać jej ciało wzrokiem. Nieco masywna budowa ciała. Obwite piersi, lekko odstający brzuch, szersze, ale bez przesady, biodra. Uda, masywne, ale jednocześnie smukłe. Stoimy naprzeciw siebie. Zatrzymuję wzrok na jej łonie. Ogolone, ze śladami odrastających włosków. Widok nagiej kobiety nie był mi obcy. Seks, też był czymś czego doświadczyłem. Tego jednak nie doświadczyłem nigdy. To doświadczenie, tak intymne i jednocześnie mroczne, zakazane. Sam nie wiem, co mnie bardziej upoiło. Naga kobieta, fakt, że to prostytutka, a może fakt postępowania niewłaściwego, a może nawet złego. Nie wiem. Ze stuprocentową erekcją podszedłem do łóżka. Oboje, jednocześnie, spokojnie położyliśmy się na filetowym prześcieradle. Jej palce przyjemnie błądziły po moim ciele. Starałem się zrewanżować pieszczotami piersi i brzucha. Pieszczotami łakomymi, subtelnymi, na ile mogą być subtelne macanki napalonego licealisty. Jej ciało zapamiętałem  jako ciepłe, gładkie i dosyć apetyczne. Szybko jej dłoń zaczęła igraszki z moim przyrodzeniem. Ja zamknąłem oczy i położyłem się na wznak. Jestem zwolennikiem teorii, że są takie chwile w życiu, które na zawsze już będą z nami. Co ciekawe, nie chodziło o cielesne doznania, ale o całokształt czasu, miejsca i w ogóle.

Wszedłem do pewnego świata, do pewnej krainy. Posunąłem się dalej, niż wszyscy moi rówieśnicy. Już wtedy, w jakiś dziwny sposób poczułem, że w tym temacie, będę się ścigał sam ze sobą. Po prostu, tak będzie.

Nie zauważyłem kiedy na moim penisie znalazła się prezerwatywa. Blond kurewka dosiadła mnie i zaczęła ujeżdżać. Wolno, bardzo wolno, nieco szybciej, znowu wolno, bardzo sybko. Ciepło jej wnętrza podziałało na mnie jak melisa. Zanurzyłem się w nim, odpłynąłem.

– Przyjemnie ci? – Pytanie dżokejki, przywołało mnie do rzeczywistości. I wtedy, niespiesznie, ale konsekwentnie zaczęło do mnie docierać, że jestem tak oszołomiony sytuacją, że praktycznie z seksu nie odczuwam większej przyjemności. Po prostu pozwalam się ujeżdżać i to wszystko. Domyślam się, że profesjonalistka na moim kiju zauważyła to i stąd takie pytanie.

– Możemy zmienić pozycję? – Nieśmiało zapytałem, choć gdzieś z tyłu głowy słyszałem maksymę: „klient nasz pan”. \

– Jasne. Jak chcesz?

Spróbowaliśmy klasycznie. Jakoś nie podobało mi się. Ogólnie jestem nawet zwolennikiem klasyki, ale wtedy, jakoś nie podeszło mi. Bawiliśmy się sobą nawzajem jeszcze około pół godziny. W końcu, blondyneczka ściągnęła mi gumę i zaczęła brandzlować. Wróciliśmy do początku. Brandzlowanie trwało dobrych kilka minut. Poczułem, że ręka mojej towarzyski zaczyna słabnąć. Wzięła głęboki oddech. Na kilka sekund przestała, poczym jeszcze raz przystąpiła do szturmu na moją oporną pałę.

– No, spuuuszczaj się!! – Wystękała.

Zamknąłem oczy. Zalała mnie fala gorąca. Doszedłem. Wszystko później potoczyło się z automatu. Dostałem chusteczki, wytarłem fiuta, ubrałem się, grzeczne pożegnałem i wyszedłem. Nawet przed wyjściem zamieniłem kilka słów z blondynką. O pogodzie (o ironio), o tym, że było mi dobrze (w co chyba wątpiła) i o lokalu (chyba, a nawet na pewno jedynym w mieście). Na zewnątrz było chłodno i ciemno. Podszedłem do samochodu, wsiadłem, przekręciłem kluczyk i odjechałem. Mijałem pomarańczowe światła lamp miejskich i powoli układałem doświadczenia ostatniej godziny w swojej świadomości. Coś niesamowitego. W domu jestem z lekkim opóźnieniem. Nic w tym dziwnego, zawsze po lekcji angielskiego, zostawałem ze znajomymi chwilę porozmawiać. Nie jem kolacji, wciąż jestem zbyt naładowany przeżytymi doświadczeniami. Poszedłem się wykapać. Już miałem iść spać, ale jeszcze jedno. Wystukuję kontakty w telefonie.

– Siema, byłem w burdelu…

– O…

Opublikowane w

Jak to się wszystko zaczęło cz. I

Jak to się wszystko zaczęło? Dawno. Mussolini też wcześnie zaczynał. Myślę jednak, że początek był znaczenie wcześniej. Odkąd pamiętam interesowała mnie cielesność. Zawsze pociągało mnie nagie, kobiece ciało. Na długo zanim zacząłem chodzić na randki, obmacywać koleżanki z klasy, czy w końcu sypiać z kobietami, w sposób do tej pory nieznany dla mnie wiedziałem jak należy postąpić z kobiecym ciałem. Wyobraźnia kilkuletniego chłopca podpowiadała to, co wiele lat później praktykował. Tak po prostu było. Zawsze. W tej materii, szedłem dalej, niż moi rówieśnicy. Pamiętam, jak Judyta, koleżanka z klasy przyniosła do szkoły gazetę pornograficzną, którą zwinęła rodzicom. W klasie wywołało to ogromne poruszenie. Każdy chciał obejrzeć „gołe baby”. Po przejrzeniu kilku stron niektórych dosyć szybko to znudziło, inni kwitowali kolorowe fotki śmiechem. Po lekcjach Judyta po prostu dała mi to czasopismo. Nie wiem dlaczego. Być może też była w pewien sposób inna od reszty. Skwapliwie schowałem pisemko do plecaka. Ukryty na drzewie rosnącym przy szkolnym boisku, po zajęciach,  czytałem i kartkowałem strona po stronie. Byłem niemal w transie.  Zawsze chciałem więcej, niż reszta.

**

*

„Erotic Dance” –wszystko zaczęło się od tego napisu. Mijałem go odkąd pamiętam, przy każdej podróży samochodem, czy autobusem. Był w pobliżu mojego rodzinnego miasta. Nikt nie potrafił sprecyzować, co to jest. Jakimś szóstym zmysłem wyczuwałem, że nie należy o to pytać rodziców. A może moi rodzice nie zauważyli czerwonego neonu, nie wiem. Od zawsze, po prostu, od zawsze siła z jaką na mnie oddziaływał ten neon była porażająca. Nie wiedziałem co TAM się znajduje. Intuicyjnie jednak czułem, że to brama do krainy. Kiedy w rozmowie z kolegami poruszyłem temat TEGO miejsca, okazało się, że większość nie zauważyła, niektórzy twierdzili, że to coś dla dorosłych, ale nikt nie umiał sprecyzować. Trudno się spodziewać rozwiązania tej zagadki przez grupkę kilkunastoletnich chłopców. Jeden tylko pochwalił się, jak starszy brat rozmawiał z kolegami o TYM miejscu i podobno „tam się rozbierają”

Mam osiemnaście lat. Za rok zdaję maturę. Nie wyróżniam się niczym spośród rówieśników. Jestem równie nierozgarniętym małolatem na karuzeli napędzanej hormonami, co cała reszta. Szkoła, znajomi, kino, walenie konia do pornosów. Seks raz w roku, przy wielkim szczęściu. Standard. Jak przystało na osiemnastolatka, marzenia targają mną nie gorzej niż hormony. Tysiąc planów na życie, tysiąc scenariuszy. Niektóre wykluczają się nawzajem. Jak przystało na ambitnego młodzieńca, zapisałem się na kurs językowy. Wszystko poszłoby gładko, gdyby nie to, że w wieku osiemnastu lat mało kto dostrzega dobro kursów językowych, czy jakichkolwiek. Podobnie było ze mną. Raz na jakiś czas, zamiast w sali, na kursie lądowałem w pubie z przyjaciółmi.

Podobnie było tego wieczoru. Jesienne niebo szybko zrobiło się ciemne. Zaparkowałem samochód rodziców z tyłu, za szeregiem sklepów. Tak na wszelki wypadek. W końcu to oni płacili za kurs językowy i mogliby być nieco zawiedzeni, że zamiast zgłębiać tajniki języków obcych, ja bimbam sobie w knajpie. Od pół roku mam prawo jazdy. Ostrożnie parkuję. Mija kilka minut i znikam w drzwiach knajpy, naszej knajpy. Jak na złość, nikogo nie ma. Wypijam colę i znikam z baru. Co robić? Jechać na kurs? Nie ma sensu. Zaczyna się za dziesięć minut. Spóźnię się, a dodatkowo nie mam odrobionego zadania. Stoję pod daszkiem, przy wejściu do baru. W portfelu mam nie więcej niż czterdzieści złotych. Co robić z tak rozpoczętym wieczorem? Już wiem ! Ulicę dalej jest salon gier. Coś, co moi koledzy szumnie nazywają „kasynem”. „Kasyno” ma kilka automatów tzw. jednorękich bandytów. To cały asortyment. Podobno kilku kumpli tam było. Nie mam lepszego pomysłu. Zapinam kurtkę przechodzę ulicę dalej. Niewielki budynek. Okna zaklejone tapetą przedstawiającą trzy karty, trzy asy. Łapię za mosiężną klamkę w dużych, drewnianych, pomalowanych na biało drzwiach i popycham. Przede mną stoi otworem nowy świat. Moje wejście nie zrobiło na nikim większego wrażenia. Rozglądam się. Jestem lekko przestraszony. Nie wiem, co mnie tu czeka. Środek pomieszczenia stanowi pusta przestrzeń. Automaty porozstawiane są wzdłuż zewnętrznych ścian. Po stronie wewnętrznej ściany stoi bar. Jakby połączenie baru z kantorem. Kantor przypomina mi szyba umieszczona nad ladą baru. Patrzę na półkę wiszącą na ścianie. Napoje i orzeszki po mocno zawyżonej cenie. Zza lady uśmiecha się kobieta w uniformie. Farbowana blondynka po pięćdziesiątce. Wtedy nie wiedziałem, co o niej sądzić. Dziś pamiętam ją, jako emerytowaną barmankę. Uśmiecha się, opowiada na moje „dzień dobry” i pyta, co podać. Mówię, że chciałbym zagrać. Opowiada mi co i jak. Okazuje się, że w tym przybytku walutą są żetony. Kupujemy je w kasie i nimi gramy. Jeden żeton to pewna kwota. Jeśli uda się wygrać nie wypłacamy. Idziemy do baru i kwotę, jaką wygraliśmy wypłaca nam miła pani zza baru. Wszystko jasne. Domyślam się, że automaty nie plują pieniędzmi, dlatego moje czterdzieści złotych muszę roztropnie wydawać. Biorę żetony za trzydzieści. Dostaję je w kubeczku. Czerwonym, plastykowym kubeczku wielkości szklanki. Prawie każdy automat jest zajęty. Znajduję jeden wolny. Podoba mi się. Obrazki, które wyskakują to owoce. Wiśnie, fioletowe śliwy, pomarańcze, połówki arbuzów, napisy BAR. Klasyczny automat. Zaczynam ostrożnie. Po jednym żetonie. Maszyna połyka je bezlitośnie. Mniej więcej raz na trzy kliknięcia łaskawie wypluwa dwa żetony. Czyli na trzy wrzucone dwa do mnie wracają. W myślach kalkuluję, że na półtoragodzinną lekcję kursu, może nie starczyć. Gram ostrożnie. Mija może pół godziny. W moim kubeczku widać dno. Została resztka żetonów. Nie da się ukryć, że szczęście nie sprzyja. Sporadycznie maszyna wypluwa cztery albo pięć żetonów, raz zdarzyło się nawet dziesięć, ale i tak nie zmienia to sytuacji, że więcej zostało w bezlitosnym pudle. Ostatnie dwa żetony. Przepadły. Patrzę w dno kubka. Nie minęła połowa kursu, a ja już spłukany. Chcę odejść. Dycha w kieszeni wystarczy na sok w pubie.

Kiedy oddaję kubeczek, wyjmuję pieniądze i proszę żetony za dziesięć złotych. Jedna trzecia poprzedniej ilości. Nie wygląda imponująco. Ledwo zakrywa dno. Podchodzę do tego samego automatu. Wrzucam każdy żeton z namysłem. Powoli delektuję się każdą chwilą. Mija kilka minut i prawie połowa żetonów została w maszynie. Dobrze wiem, że nic z tego nie będzie. Chcę tylko spędzić tu czas. Wrzucam żółte kawałki metalu do kolorowej, brzęczącej maszyny. Zostało już tylko kilka. Wrzucam. Wyskakują napisy BAR. Nie pada znany mi stukot wpadającej monety. Zamiast tego, maszyna delikatnie buczy, a elektroniczny licznik mknie do przodu, jak szalony. Stoję oszołomiony. Nie wiem co się dzieje. Podchodzę do barmanki, która wyszła zza baru.

– Chyba wygrałem. – Mówię bardzo niepewnym głosem.

– Wygrał pan. – Uśmiecha się i czeka aż licznik nabiję całą liczbę punktów.

Robi się zamieszanie. Faceci (nie wiedzieć czemu, kobiet tam nie było), przy innych automatach odwracają się w moją stronę. Staram się utkwić wzrok gdzieś w przestrzeni, żeby z nikim nie nawiązać kontaktu. Podchodzę do baru, czy też kasy. Dostaję kilkaset złotych. KILKASET ZŁOTYCH, dla przeciętnego maturzysty, kilkanaście lat temu to kupa szmalu. Nawet, gdyby dali mi połowę tej kwoty, skakałbym radości.

– Jakbyś potroił stawkę, wygrałbyś grubo ponad tysiąc – wąsaty Janusz grający obok mnie dzieli się mądrością życiową. – To byłoby trochę grosza.

Zgarniam kasę, dziękuję barmance i czym prędzej wychodzę. Po otwarciu drzwi uderza mnie zimne powietrze. Mimo to, wciąż jestem rozpalony. Nie wiem co ze sobą zrobić. Oglądam się za siebie. Przecież dużo tam było podejrzanych typków. A jeśli oskubią mnie z kasy? – Gorączkowo myślę. Szybko idę do samochodu. Wsiadam i bacznie się rozglądając, czym prędzej odjeżdżam. Parkuję kilka ulic dalej. Drżącymi rękami wyciągam banknoty z kieszeni. Otwieram usta w niemym krzyku. Patrzę na pieniądze i wciąż niedowierzam. W głowie mam kompletny chaos. Taka forsa. Nieprawdopodobne. Nawet nie wiem co za to kupić. Kiedy pierwsze oszołomienie minęło, w głowie pojawia się lista upragnionych zakupów. Gdzieś, ze środka moje mózgu, a może ze środka duszy wydziera się na powierzchnię napis: „erotic dance”. Nie mam pojęcia skąd, po prostu. Nie było olśnienia, nie pojawiła się żaróweczka, jak u Pomysłowego Dobromira. Wszystko odbyło się naturalnie, tak, jakby ktoś, gdzieś już to zapisał. Przekręcam kluczyk w stacyjce i delikatnie ruszam do przodu. ��� ՟���

Opublikowane w

W krainie doznań 4.0 c.d.

Z racji tego, że jechałem do tak nieciekawej dzielnicy, nie brałem telefonu. Tylko kasa, ukryta daleko i głęboko. Klnąc na czym świat stoi, poszedłem na przystanek. Przyjechałem z powrotem na mieszkanie. Zadzwoniłem pod numer, gdzie miało być dymarko, z pytaniem o adres.

– Kotek, 23/24, to numer bloku, numer mieszkania, to …

Aha, wszystko stało się jasne. Szkoda, że tak późno. Spojrzałem na zegarek. Nie, nie ma sensu, jest za późno. Posiedziałem chwilę w kuchni. Tak blisko – pomyślałem. Szkoda. Jeszcze raz spojrzałem za okno. Nie, nie ma kroków wstecz.

Od samego początku, jakaś magiczna siła pchała mnie naprzód. Ja po prostu musiałem tam jechać. Chyba już wtedy należałem do tej krainy. Niekiedy wiemy, że coś musi się odbyć, że droga musi zostać przebyta, i najważniejsze – nic nas nie powstrzyma. Tak będzie, bo tak musi być.

Jeszcze raz ta sama droga. Tym razem od razu pod właściwy adres. Otwarła szczupła kobieta pod czterdziestkę. Kurtuazyjnie zaprosiła mnie do środka.

– No, troszkę się najeździłeś. Chodź.

Poszedłem za divą do niewielkiego pokoju. Zostawiłem kurtkę, i skierowałem się w stronę łazienki. Strumienie wody spływały po mnie, a ja przeglądałem się w lustrze. Podobało mi się moje odbicie. Podobałem się sobie będąc w takim miejscu, w takiej sytuacji. Wracając do pokoju, natknąłem się na długowłosą blondynkę, oboje zmierzyliśmy się od stóp do głów i każde z nas poszło przed siebie. Ładna była, nigdy jej nie namierzyłem później, szkoda. W pokoju czekało na mnie rozścielone łóżko. Diva była szczupła, miała krótkie włosy i niewielkie, lekko sterczące cycki. Kiedy zaczęliśmy dotykać swoich ciał, było w tym coś zmysłowego. Była profesjonalistką albo wpadłem jej w oko. Moje dłonie miętosiły jej cycki, jej smukłe palce niemal aksamitnie sunęły po moim ciele. Poczułem odprężenie. Seks był dynamiczny i jednocześnie kojący. Wykonując sprężyste ruchy patrzyłem na jej twarz, nic nie mogłem z niej wyczytać. Założyłem jej nogi na swoje ramiona i rozpocząłem szarże. Niby pojękiwała, ale miało to posmak sztucznego sushi, które podobno importują z Japonii każdego ranka do pobliskiego marketu. Przerobiliśmy kilka pozycji, pomyślałem, że jeszcze nie posmakowałem jej cipki. Rozłożyła nogi, a ja zacząłem spektakl z jej wargami. Po paru minutach wygięła cię w łuk. Zerknąłem na jej twarz, zamknięte oczy i twarz z grymasem, którego doszukiwałem się od pół godziny. Jej oddech początkowo ciężki, miarowy, przeplatany cichym pomrukiwaniem przeszedł w szybki i urywany. Znalazłem szlak do jej rozkoszy, trwało to długie chwile. Usłyszeliśmy pukiedziałem, że oznacza to koniec zabawy.

– W porządku. – Usłyszałem głos mojej towarzyszki, a jej uda rozszerzyły się jeszcze bardziej. Uznałem to za zachętę do kontynuacji. Nie wiem, ile obrabiałem jej pizdę. Końcówka była taka, że stęknęła i jeszcze bardziej wygięła się w łuk. Chwile leżeliśmy. Zdjęła condom, i zaczęła ssać. A ssać potrafiła, jej twarz wyglądała jak w pornolu. Ściągnięte policzki, odznaczające się kości policzkowe i skupienie na twarzy. Pomogła ręką i wyplułem owoc przyjemności na jej sterczące cycuszki. Kiedy wracałem, po raz czwarty trasą, czułem się świetnie i nie był to tylko wynik orgazmu, który był fantastyczny, ale był to wynik czegoś więcej, byłem zadowolony z siebie. Ja to wiedziałem, po prostu wiedziałem. Byłem we właściwym miejscu, we właściwym czasie. Każda molekuła na tej planecie, każda nawet najbardziej wątła nić energii we wszechświecie dawał mi pewność. To ta droga, to mój szlak, to moje przeznaczenie. Tak będzie zawsze, ja się nigdy nie zmienię.

************************************************

Spotkałem ją kilka tygodni później, po pierwszej i jedynej randce z Sylą. Byłem tak podekscytowany, że musiałem ukoić nerwy. Scenariusz był ten sam, ale nieco inny. Zacząłem od minety, a skończyłem w jej ustach. Rozbawił mnie sposób, w jaki wypluła zawartość w chusteczkę higieniczną.

Letnie popołudnie, blondynka przez chwilę pracowała z cycatką Odwiedziłem je sam nie wiem z jakiego powodu. Po prostu. Nuda, pustka, nigdy się nie dowiedziałem. Zapamiętałem tylko blizny po żyletce, które próbowała ukryć pod poduszką. Gruba Beata po czterdziestce, miała pewien symboliczny wymiar. To był czas ostatnich automatów telefonicznych, tak zwanych budek telefonicznych. Sam nie wiem dlaczego, ale postanowiłem, że do niej będę dzwonił tylko z budek. Wróciłem z majówki. Pierwszy telefon z dworca, drugi z centrum, ostatni z jej osiedla. I pierwsze jej pytanie

– Jak to możliwe, że nie masz komórki i dzwonisz z automatów?

– No tak jakoś wyszło.

– Siadaj, poczekaj. Ja idę umyć Kaśkę i zaraz wracam.

Wychodzi. Znajduję się w pokoju, który jest typowy dla takich miejsc. Przy ścianie meblościanka z barkiem. Na półkach książki. Staram się odczytać tytuły. Dostrzegam „Sztukę kochania” Wisłockiej. Wraca moja gospodyni. Owinięta ręcznikiem. Jej ufarbowane na blond kolor włosy sięgają łopatek, jest postawna, ma duży brzuch, masywne uda , duże, wręcz ogromne cycki. Widać, że nadszarpnął ją ząb czasu, ale kiedyś musiała być „dobrą dupą”. Jestem pewien, że kiedyś epatowała wulgarnym erotyzmem. Teraz zostało niewiele, ledwie mgła dawnej świetności. Ma czterdzieści kilka lat, niedługo stuknie jej pięćdziesiątka. Zdejmuje ręcznik. Ustami doprowadza mnie do gotowości, zakłada gumę. Wchodzi na łóżko, spiera się na łokciach, klęczy. Podchodzę od tyłu. Wchodzę w nią. Mocno, zdecydowanie. Słyszę stęknięcie.

– Nie tak od razu na całego. Musi się Kaśka rozciągnąć.

Nieco zwalniam. Po kilku minutach dochodzę. Po wszystkim pytam, czy sprzeda mi książkę Wisłockiej. Pytam o cenę.

– Muszę zapytać, poczekaj. – Wychodzi, słyszę przytłumione głosy za ściany. Gospodyni wraca.

– No wiesz, to nie są tanie rzeczy. – Jej oczy uśmiechają się, ale usta, przybierają grymas, który trudno nazwać, ma w sobie coś z prymitywnej pazerności. Patrząc na nią mam ochotę splunąć.

– Ile? – Pytam.

– Pięćdziesiąt złotych – głos zza ściany – przepity, przychrypnięty podał cenę.

Patrzę na nią, patrzę na mieszkanie, które wystrojem zatrzymało się kilka dekad temu. Muszę stąd wyjść, zaczynam nabierać niesmaku do samego siebie.  

Opublikowane w

Na co komu GREY?

No co komu Grey?

No i mnie złamali. Za namową koleżanek obejrzałem ekranizację  kolejnej część „prowokującej, erotycznej, zrywającej tabu” książki. Nie muszę pisać tytułu, jak sądzę.

Gapiąc się w ekran, bo z pewnością  nie było to oglądanie dla przyjemności, a rodzaj masochistycznego dręczenia lub próby charakteru,  oczami wyobraźni widziałem ten kisiel w majtkach nastolatek, prawie dorosłych dwudziestokilkuletnich kobiet i mężatek, które oto dostały swoją nieco brudną bajkę o nowej odsłonie seksualnego kopciuszka, gdzie zamiast dyni przeobrażającej się w karocę są kajdanki, a zamiast pantofelka, książe ma w ręku szpicrutę.

Żeby nie było. Lubię i doceniam literaturę erotyczną. Klasyki tej literatury. Powiem więcej. Interesuje mnie literatura pornograficzna. Podana w odpowiedniej oprawie intelektualnej i fabularnej, może wiele nauczyć, skrzywić myślenie, albo otworzyć wrota, które już na zawsze pozostaną otwarte, bez względu na skutki. Klasyki pozostaną niezapomniane. A co nam zaserwowała autorka trylogii „najbardziej perwersyjnej książki dekady”? Wielkie nic. Powieść typu harlequin, której objętość napompowała w pierwszej części emailową korespondencją. Chcecie przepis na „skandaliczną powieść”. Służę. Kupcie za kilka złotych tanie romansidło w kiosku. Teraz dodajcie trochę klapsów, trochę scen ze skrępowanymi kończynami, no i jeszcze kilka rozterek życiowych i BĘC. Napisaliście powieść.  A przepraszam –  zapomniałem – minimum jeden z bohaterów musi być bardzo bogaty. Domy na różnych kontynentach, jacht i samolot. To ważne, przecież orgazm pojawia się tylko u tych, co mają minimum milion dolarów na koncie. Ci mniej majętni również i w tej materii są ubożsi. Jeśli miałbym krótko zrecenzować modne ostatnio pozycje erotyczne, to moja recenzja byłaby krótka: książki pisane przez kobiety z syndromem niedopchnięcia, dla kobiet z syndromem niedopchnięcia.

Warto zadać sobie pytanie, dlaczego takie książki są popularne. Co takiego się dzieje w związkach (bo na pewno nie w książce), że kobiety sięgają po takie pozycje. Powiem wam. Każdy człowiek, czy to kobieta, czy mężczyzna, nigdy tak naprawdę nie wyrasta z etapu bajek. Nawet na starość po cichu liczymy na happyend. A sfera uczuć i seksu to sfera gdzie przez całe życie jesteśmy dziećmi. To taki ostatni listek figowy za którym skrywamy pewne tęsknoty, pragnienia i sny.  To, że kobiety lubią nową wersję Kopciuszka, świadczy o tym, że to faceci nieco pokpili sprawę. Stawiam, że z lenistwa.

Kilka lat temu spotkałem się ze znajomą, prawdziwą fanką Greya. W co trzecim zdaniu wzdychała, że wokół nie ma TAKICH FACETÓW. Sytuacja towarzysko-zawodowa spowodowała, że nasze spotkania odbywały się cyklicznie. Dosyć szybko odkryłem, że ta młoda żona i mama czuje się zaniedbana. Mąż daleko od domu pracował, na miejscu pozostało dwuletnie dziecko i szara rzeczywistość. Dla dwudziestoośmioletniej kobiety to faktycznie nie jest ciekawy scenariusz i nie potrzeba konsultacji u prof. Lwa Starowicza, żeby zobaczyć co tej relacji dolega.  

Wypadki tak się potoczyły, że kilka nocy spędziliśmy w łóżku. Przestała wzdychać o Greyu. Żeby nie było, nie uważam siebie, za Greya, ani za któregokolwiek książkowego, czy też filmowego amanta. Po prostu znalazłem się w odpowiedniej chwili w odpowiednim miejscu. Uważam, że uratowałem ten związek. Obecnie mają drugie dziecko i według relacji wspólnych znajomych są szczęśliwi.

         Na koniec dobre słowo. Panowie, rozejrzyjcie się dookoła. Jeśli któraś z kobiet w waszym otoczeniu podoba się wam i do tej pory nic nie działaliście w temacie, to podejdźcie, powiedzcie, że ma ładną sukienkę i jakoś dalej pójdzie. Drogie panie, wiedzcie, że my faceci jesteśmy ograniczeni i trzeba nam łopatologicznie uzmysłowić, że mamy rozpocząć towarzyskie manewry. Przecież dobrze wiecie, że to WY tak naprawdę inicjujcie kontakt i rozgrywacie karty w tej pięknej towarzyskiej grze. Dajcie szanse i może wtedy, wspólnie powiemy: na co nam Grey? Mamy siebie.

Udanych wakacji dla wszystkich.

Opublikowane w

Seksualny padlinożerca cz. 2

Na drugim piętrze otworzyła drzwi obite jakąś sklejką. Po minucie w środku zorientowałem się, że jestem w mieszkaniu typowych dorobkiewiczów. Trzy pokoje, przedpokój z upchanymi na wieszaku kurtkami i bluzami. Na podłodze kilka par butów tworzy abstrakyjną mozaikę. Wchodzimy do największego pokoju. Rozścielone łóżko, porozrzucane ubrania, deska do prasowania, kilka opakowań DVD z babskimi serialami. Książki: horrory i tak zwane współczesne erotyki.  Jakie to przewidywalne. Całujemy się, nie namiętnie, nie zachłannie, ale całkowicie bez jakichkolwiek emocji. Całujemy się, bo tak robią w książkach, które czyta, bo to z pewnością widziała w serialach, które kupuje całymi seriami. Rozbieramy się. Ma przeciętną bieliznę, pasującą do niej. Kiedy patrzę na nią nagą, widzę obraz typowej polskiej kobiety. Zawalista figura, lekko odstający brzuch, spore uda, dorodne cycki z brodawkami pasującymi do tego typu urody. Dzieło zwieńcza jej łono po nieumiejętnie wykonanym zabiegu golenia okolic intymnych, zapewne tanią maszynką kupioną w dyskoncie albo żółtą, męską jednorazówką. Kładziemy się na łóżku, nasze ręce błądzą po ciałach. Alkohol, nagie kobiece ciało, wystarczają, żebym był gotowy do startu. To dobrze, bo ze zgrozą zauważam, że nie jestem już twardy jak skała zawsze i wszędzie. Patrzę na jej najintymniejsze okolice, Ogarnia mnie pusty wewnętrzny śmiech. Jej cipka jest typowa dla tego typu urody. Czyżbym naprawdę widział już wszystko? Na kilka godzin, cofnąłem się w czasie. Znów byłem herosem, znów żyłem seksem. Bzyknęliśmy się kilka razy, dopóki się nie skończyły gumki, mnie i jej. Ciekawostką było to, że po początkowej odmowie dała się namówić na niekonwencjonalny seks, za lubrykat posłużył nam olej spożywczy, a raczej jego resztka,  która stała w kuchni. Kiedy skosztowała tej zabawy nie chciała nic więcej. Kiedy skończyły się gumki zapadliśmy w półsen. Zawsze tak mam, na cudzej mecie, zwłaszcza przy takich przygodach nie zasypiam twardym snem, po prostu nie mogę. Kiedy słońce zaczęło z coraz większą natarczywością zaglądać przez szpary utworzone przez rolety w oknach, otworzyłem oczy, spojrzałem obok siebie i na pokój, w którym spędziłem ostatnie kilka godzin. Poza niesmakiem w związku z bałaganem na który patrzyłem, nie czułem nic. Nie znałem kobiety obok mnie, nie chciałem znać.

Pierwsze zdanie, jakie Bóg wypowiedział do człowieka brzmiało: bądźcie płodni i rozmnażajcie się. Są dwie szkoły katolickie, ta skostniała, najprawdopodobniej wywodząca się z ciemnych zakamarków dewocji wymachuje tym zdaniem, jako dowodem, na to, że „toto w toto” tylko w celu produkcyjnym inaczej nie wolno. Druga szkoła, nieco bardziej liberalna, nazwę ich za Tuwimem neokatolikami, pierwsze zdanie Boga tłumaczy sobie: idziecie uprawiać seks. Ale nie jest to przyzwolenie na wsadzanie gdzie popadnie i komu popadnie. Są pewne warunki, ogółem można je nazwać miłością. To drastyczne uproszczenie. W skrócie chodzi o to, że największą radość z seksu mamy wtedy, kiedy uprawiamy go z osobą, która fizycznie działa pobudzająco,a intelektualnie i osobowościowo jest magnesem. Kiedy mamy te składowe i seks jest kolejnym etapem, to taka relacja staje się czymś wręcz świętym. Są jeszcze inne teorie, wiele teorii. O tym kiedy indziej. W każdym razie leżąc w obcym łóżku zastanawiałem się, czy aby w dobrym kierunku zmierzam. Kolejną myślą było: czy mogę już sobie pójść.

Obce ciało obok mnie przebudziło się, spojrzało na mnie.

– Czemu jeszcze nie idziesz do domu? – Ufff – no szacuneczek za to pytanie.

– Już idę. – Ubrałem się i wyszedłem.

Kiedy obszedłem blok dookoła, wyszedłem na chodnik. Słońce było już całkiem wysoko. Lekko zmrużyłem oczy i ruszyłem przed siebie. Na chodniku mijałem ludzi, rodziny z dziećmi w drodze do kościoła albo na niedzielny rosołek do teściów.

Cofnąłem się w czasie, zawsze po takich jednorazówkach szedłem rano w dobrym humorze, z poczuciem, że oto ja – GRACZ – rozegrałem po mistrzowsku kolejną partię. Kiedyś przy piwie rozmawialiśmy z Miszą jaki moment napawa nas najmilszym uczuciem wprzygodnch kontaktach z kobietami. Obaj mieliśmy podobne spostrzeżenia. Największe wytchnienie ogarniało nas wtedy, gdy wracaliśmy po udanym podboju albo gdy ktoś opuszczał nasze łóżko i mogliśmy z poczuciem wygranej rozkoszować się całą przestrzenią w pościeli.

 Od dawna to uczucie gdzieś zniknęło, coś jakby się skończyło, zniknęło, wyparowało. Z każdym krokiem dopadało mnie uczucie przygnębienia. Przez chwilę pomyślałem o Małym Szczebiocie. Coś sobie wymarzyłem, czegoś chciałem, ale wydawało się to tak odległe, że nie śmiałem nawet tego nazwać. Chyba poczułem coś na kształt tęsknoty. Przecież wiesz, że nic z tego nie będzie –głos, znajomy głos z tyłu głowy przywołał mnie do porządku.  Niepokojące uczucie.

Znam swój organizm, znam siebie.  Znam ten schemat. Dziwne, fast sex, fast food, śmieciowy seks, śmieciowe jedzenie. Jakież to proste. Wszedłem do najbliższego centrum handlowego (o dzięki ci losie, że jestem w mieście, gdzie takich sanktuariów konsumpcji jest wiele). Strefa food zapraszała neonami. Zamówiłem porcję śmieciowego, choć teoretycznie zdrowego jedzenia. Przy pierwszym kęsie spotkało mnie zdumienie. Jedzenie rośnie mi w ustach, nie mogę przełknąć. Przeżuwam każdy kęs. Mozolnie, z wysiłkiem, jedzenie ma zapach i kolor, wygląda niemal tak wspaniale jak na świecących neonach. Jednak nie czuję smaku. Doznaję czegoś dziwnie znajomego – im bardziej zapycham żołądek, tym bardziej jestem pusty. Nie potrafię tego wytłumaczyć. Rozglądam się wokół , dostrzegając tylko poste ludzkie skorupy. Międlenie w ustach i przełykanie zamówionego jedzenie zajmuje mi czas dwa razy dłuższy niż normalnie. Kończę, pustka, która mnie ogarnęła powiększyła się. Dziwne, jakby pustka mogła się powiększać. A jednak. Odchodzę od stolika, czuję niepokój i pustkę. Czuję się źle. Z nadzieją patrzę na kinową salę. Nie mija pięć minut, a już jestem w kasie i kupuję bilet. Z odcieniem leciutkiej zazdrości patrzę na ludzi kupujących dwa bilety. Czyżbym coś przegapił w życiu? Film, choć zapowiadana nowość mija szybko. Przez dwie godziny i dwadzieścia minut jestem widzem. Kiedy mrok kinowej Sali zamieniam na popołudniowe słońce w wielkim mieście znowu ogarnia mnie pustka, która wywołuje niepokój. Chciałem ten film obejrzeć z Małym Szczebiotem. Chciałem. Wracam do mieszkania. Jestem w próżni.

Wieczór, dzień dobiegł końca. Nareszcie. Stoję nad umywalką. Woda nabrana w dłonie ochlapuje twarz. Patrzę w lustro. Wpatruję się intensywnie. Bardzo chciałbym zobaczyć twarz dwudziestoletniego chłopaka. Chciałbym zobaczyć jego spojrzenie przepełnione ciekawością, pełne nadziei, uporu i niezachwianej wiary, że jego droga będzie drogą na szczyt.  Tak bardzo chciałbym zobaczyć na jego twarzy ten niegasnący głód. Głód poznania nowego, nowych doznań, głód dojścia odrobinę dalej niż wszyscy inni. Chciałbym mu powiedzieć co i jak. Podpowiedzieć, jak się sprawy mają. Ale nie, nie ma go tam. Zamiast tego, patrzę na trzydziestoparolatka o spojrzeniu przepełnionym pustką, która wzbudza trwogę.

Zrozumiałem jak, wciąż nie pojmuję dlaczego.

Opublikowane w

W labiryncie Burdelowa 3.2

Miała szramę po cesarce, była miłą trzydziestoparoletnią kobietą. Po seksie nawet zamieniliśmy kilka zdań. Twierdziła, że jest absolwentką resocjalizacji, opowiadała o praktykach w więzieniu. Twierdziła, że miała kontakt z prawdziwym kanibalem, ciekawe. Nie ona pierwsza, i nie ostatnia. Jakoś dziwnie, znaczny odsetek dziewczyn za pieniądze zajmował się resocjalizacją. Okazało się, że nie było to wcale dalekie od prawdy. Po prostu wiele z nich zaliczyło odsiadkę krótszą lub dłuższą. Stąd znajomość resocjalizacji i więziennych praktyk. Rudowłosa szczupła, była receptą na piątkowy marazm. Pamiętam tylko trochę sztucznego postękiwania. Blondyna z seksownymi biodrami była ukojeniem w mroźny poranek. Nie mogłem się rozgrzać, dlatego zacząłem pocierać fiutem o jej uda. Sama zaproponowała, że jeśli mnie to rozluźni, to mogę pocierać o jej cipkę. Miękkość i ciepło postawiły mój korzeń w całej okazałości. Na chwilę popadłem w trans i  powolutku zacząłem zbliżać usta do jej piersi, które były całkiem okazałe. Wsparty na ramionach, zacząłem poruszać biodrami. Mój penis znalazł się niebezpiecznie wejścia do jej cipki. Na chwilę zapomniałem o całym świecie. Poczułem ogarniające ciepło na kutasie. O mały włos złamałbym podstawowe przykazanie burdelowa, uprawiałbym seks bez zabezpieczenia. Na szczęście poprzestałem na „koniuszku”. Ostatecznie wybrałem „drugą dziurkę”, w gumie. Róża, dwudziestoparolatka o przeciętnej urodzie twierdziła, że pracuje przy rozkładaniu towarów w Tesco. Ciałem dorabia, bo mało płacą. Rozpadające, skrzypiące łóżko miało swój klimat, kiedy ją rypałem. Czasem zastanawiałem się, czy kiedyś się rozpadnie. Lubiłem posuwać ją mocno i szybko. Wtedy wydawała charakterystyczne „oohouh, oouhh”. Mirela była szczupłą szatynką, otwartą na każdą propozycję, wszystko podsumowywała jednym zdaniem: „skoro tak lubisz”. Magda była biuściastą, postawną brunetą. Otwarta i rozmowna. To ona powiedziała mi, że znaczny odsetek div ma za sobą epizod w ZK. Sama miała za sobą cztery miesiące do rozprawy i wyrok w zawieszeniu za pobicie. Jak sama mówi, nie przeszkadza jej to. Kręcą ją kolesie w dziarach i co najmniej „pietnastakiem” na koncie. Skorzystałem z każdej dziurki a wszystko dzięki szkoleniu w innym mieście. Alutka, niemiłosiernie szczupła, niezbyt miła. Jej cycki wydawały się być mikroskopijne, jak żelki Harribo Lubiłem ją posuwać z „nogami na pagonach”, fajnie pracowała biodrami. Mimo tak szczupłej budowy, była niesamowicie pojemna. Tęgawa Iza była przyjacielsko nastawiona, ale na anatomii znała się umiarkowanie. Punkt G umiejscowiła co najmniej nie tam gdzie trzeba. Zakończyliśmy ciekawym akcentem. Jej dwa palce ubrane w condom, odrobina lubrykatu i penetracja mojej dupy. Jednocześnie sam się brandzlowałem. Trysnąłem na jej cyce. Po wszystkim zapaliliśmy, zjedliśmy kilka herbatników i wypiliśmy herbatę owocową. Drogę powrotną do mieszkania zapamiętałem przez dziwne uczucie w odbycie. Elżbieta była brunetką, która miała warkoczyki jak siostry Williams. Było coś niecodziennego w seksie z nią. Pewien rodzaj „czegoś więcej”.  Nie dało się nie wyczuć penisem szyjki jej macicy. Było to tak namacalne, że musiało przykuwać uwagę. Jak później powiedziała zostało jej tak po porodzie. Jak sama powiedziała, wie, że to działa na facetów. Po wszystkim kawa i miłe pogaduchy, to ona zdradziła mi dużo z zakresu swoich doświadczeń zawodowych. Zapamiętałem, że kupiła już mieszkanie w Poznaniu i teraz zbiera na czarne BMW. Zdradziła mi, że woli małe miasta, gdzie często nie ma w ogóle konkurencji. Mini wykład ekonomiczny zapadł mi w pamięci.

Opublikowane w

O porażce

Wstałem po trzynastej, w głowie odczuwam lekki szmer, pamiątka po wczorajszym piwie. Wszystko zaczęło się od jednego piwa, zawsze tak się zaczyna.

Poszedłem  do knajpki. Zwykła przeciętne knajpka, większość klientów to dwudziestoparolatkowie, tania wódka i piwo przyciąga niczym lep. Przez trzy pilznery obserwuję ludzi. Grupki znajomych żywiołowo dyskutujących o palących problemach, gdzieniegdzie pary: chłopiec – dziewczyna, jak na dłoni widać napiętą atmosferę pierwszego, wspólnego piwa. Czym się objawia? Nawzajem pochłaniają się wzrokiem i każdemu albo prawie słowu towarzyszy nerwowy uśmiech. Och, to urocze zdenerwowanie, świadczy o czystości intencji, a może nawet o pewnej niewinności. Jednopłciowe pary, też delektują się niezbyt drogimi trunkami. Babskie i męskie wieczory.

Po trzecim pilznerze przenoszę się do klubu nieopodal. Nie jest to żaden topowy klub, bliżej mu do tancbudy, ale jest klimatyczny, to z pewnością. Biorę whiskey, to mnie wyróżnia z tłumu, który bierze piwo lub najtańszy drink. Siadam na wysokim stołku pod ścianą. Mam ochotę obserwować, czy coś się zmieniło w dynamice takich miejsc, odkąd tam bywałem? Nic się nie zmieniło, grupki facetów, grupki dziewczyn o odwieczna gra w podchody. Nie staram się nawiązać z nikim kontaktu wzrokowego, właściwie, nie mam planów, co do pobytu tutaj. Po skończonym drinku, biorę jeszcze piwo, już zupełnie wtopiłem się w tłum. Wychodzę na papierosa. Obok mnie pali para, kobieta, brunetka, z urody podobna dziewczyny z teledysku Martyniuka, troszkę bardziej świecąca, ale wciąż podobna, na faceta nie zwracam uwagi. Brunetka podchodzi z pytaniem o ogień, podaje jej zapalniczkę. Kilka minut później znów pyta o zapalniczkę, w jej oczach widzę oczekiwanie. Może jestem zbyt pewny siebie, ale dostrzegam wyczekiwanie na ruch z mojej strony. Nie robię nic, ogarnia mnie bierność.

Po kolejnej wódce z energetykiem znowu palę. Tym razem uśmiecha się do mnie dziewczyna o urodzie chłopca. Oddaję uśmiech. Rozmawiamy. Jej wywód na temat tego, jak to w takich miejscach faceci szukają łatwych wsadów nudzi mnie – ja to znam. Nie daję tego po sobie poznać, idę to toalety. Kiedy rozmawiamy po raz kolejny, za jakiś czas w klubie, pada pytanie, czy wierzę w możliwość odnalezienia miłości w klubie. Aha, czyli muszę zadeklarować uczucie i mam szanse na obciąganko. Mówię, że nie, i żegnam się. Czas spadać. Na pożegnanie słyszę, że chętnie przyjmie zaproszenie na kawę. Nie odpowiadam. Wychodzę.

Zamiast iść spać, poszedłem do mrocznego klimatycznego klubu, dla prawdziwych zombie. Przez moment, po przekroczeniu progu czuję się nieswojo, w czymś takim jeszcze nie byłem. Zaczynam się zastanawiać, czy obciąganko nie poprawiłoby mi nastroju i nie wyrwało z marazmu. Szukam, w takim miejscu nie powinno być problemu ze znalezieniem odpowiednich ust. Robię rundę po tym mrocznym miejscu. Jednak, znalezienie druciary, może być problemem. Czuję na sobie czyjś wzrok, odwracam się, łysy spaślak, o głowę wyższy ode mnie. Może ochrona – myślę. Liczę się z tym, że mogą mnie wypierzyć stąd, bo faktycznie, trochę inny klimat i mogę nie być tu mile widziany. Zmieniam lokalizację, za chwilę pojawia się grubas. Mówi coś do mnie o piwie. Nosz kurwa, to są Himalaje ironii losu. Myślę po obciąganiu i zarywa do mnie gej. Nie mam nic przeciwko homo, ale czy ja mu, do chuja wafla, wysłałem jakiś sygnał, że do mnie podbił. Kręcę głową i odchodzę. Nie mija dziesięć minut, znowu grubas, tym razem zaczyna się bujać z nogi na nogę, coś na kształt tańca. Mam dość. Spieprzam stąd. Kiedy opuściłem klub i spojrzałem na zegarek było po ósmej rano. Ludzie od mniej więcej godziny pracują. Dobrze, że mam wolne. Wracam i myślę, o tym wszystkim, jak to się stało, że tyle rzeczy umknęło mi w życiu. Co raz częściej patrzę na swoje życie z perspektywy porażki.